EN    AR    KU   
سه شنبه, 26 آبان 1394 08:06

در گفت‌و‌گوی تفصیلی فارس با عثمان رحمان‌زاده مطرح شد آرزوی پدر ژپتوی ایرانی/ پینوکیوهایی که روایتگر قصه‌های واقعی هستند

این مورد را ارزیابی کنید
(0 رای‌ها)

عثمان رحمان‌زاده، پدر ژپتوی ایرانی برای نمایش آثار خود که فرهنگ یک ملت را به تصویر کشیده تنها آرزویش نمایش آنها در یک نمایشگاه دائمی است.

خبرگزاری فارس: آرزوی پدر ژپتوی ایرانی/ پینوکیوهایی که روایتگر قصه‌های واقعی هستند+تصاویر
 

به گزارش خبرگزاری فارس از کرمانشاه، اینجا خبری از پینوکیوی دروغگو نبود؛ پینوکیوهای قصه «کاک عثمان» همه روایتگر واقعیت‌های زندگی کردنشینان پرتلاش بودند که در یک هارمونی بی‌نظیر مشقت و سختی زندگی در دل کوه‌های سر به فلک کشیده زاگرس را به تصویر کشیده‌اند.

نمایشگاه «دیار» آیینه‌ای از فرهنگ کهن زاگرس‌نشینان کردزبان را به نمایش گذاشته و تجلی‌گاه آداب و رسوم و سنن مردمان این دیار است. مجسمه‌های چوبی که با دستان پیکره تراش هنرمند و اهل بوکان ساخته شده‌اند راوی قصه‌ها و غصه‌های این سامان شده‌اند.

عثمان رحمان‌زاده پدر ژپتوی 59 ساله ایرانی فردی است که هر یک از مجسمه‌هایش روایتگر یک داستان است؛ او که کاراکترهای ذهنی‌اش قصه‌های واقعی را به تصویر کشیده است، در یک چیدمان جالب از مجسمه‌ها به روایت بازی‌های محلی، آداب و رسوم بومی و معرفی شخصیت‌های بزرگ کرد پرداخته است.

در ابتدای ورود به این نمایشگاه یکی از مجسمه‌ها به تابلوی کنارش اشاره می‌کند که بر روی آن نوشته‌اند «در ورای این آثار، فرهنگ کهن کردی متجلی است، پس بیننده‌ای بصیر و بادقت باشید» و همین نوشته ساده به مخاطب تلنگر می‌زند که هر پیکره‌اش یک پیام دارد.

وقتی برای دیدن نمایشگاه مردم شناسی‌اش که در شهر کرمانشاه برای دومین بار دایر شده است به آنجا رفتم پای درد و دلهای این هنرمند خلاق نشستم که تصویرگر فرهنگ کردزبانان شده است. دست های هنرآفرین پدرژپتوی قصه ما چشم همراهی دارد به همت مسئولان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری که او را حمایت کنند.

1. لطفا خودتان را معرفی کنید و بگویید کار مجسمه سازی را از چه زمانی شروع کردید؟

رحمان‌زاده: عثمان رحمان‌زاده متولد بوکان هستم. از دوران بچگی به مجسمه‌سازی علاقه‌مند بودم، اما کار خود را  از 25 سالگی و دوران جوانی شروع کردم. طرح مجسمه ها ذهنی و یک استعداد خدادادی است و آن‌را از کسی یاد نگرفته‌ام. شغل خودم بنایی بود ولی به این کار هم علاقه داشتم، هرچند در ابتدا که به دیگران می‌گفتم این کار را انجام می‌دهم مردم مرا مسخره می‌کردند.

2. چندتا مجسمه تا حالا ساختید و این مجموعه چه چیز را روایت می‌کند؟

رحمان‌زاده: تاکنون بیش از یک‌هزار و 400 مجسمه ساخته‌ام و این مجموعه برپا شده تنها بخش کوچکی است که به خاطر محدود بودن مکان فقط بخش کمی از آنها را چیده‌ایم. این مجموعه زندگی کردها و آداب و رسوم و فرهنگ آن را نشان می‌دهد.

3. یادتون میاد اولین مجسمه‌ای که درست کردید چی بود و کی درست کردید؟

رحمان‌زاده: اولین کارم مربوط به سال 67 و مجسمه‌هایی است که شخم زدن زمین را به تصویر کشیده‌اند که آن‌را به موزه مردم‌شناسی شهر شیراز اعطا کردم.

4. فقط در مورد زندگی کردها مجسمه دارید؟

رحمان‌زاده: این مجموعه در مورد کردهاست، البته در مورد آذری‌ها هم کار کرده‌ام و برایم فرقی نمی‌کند در مورد کدام فرهنگ کار کنم. چون با این فرهنگ‌ها آشنا هستم، در مورد آنها کار کرده‌ام، اگر با دیگر فرهنگ‌ها آشنا شوم می‌توانم آنها را هم به تصویر بکشم.

5. تا حالا این نمایشگاه را کجا برگزار کردید و آیا در این نمایشگاه فروش هم دارید؟

رحمان‌زاده: تاکنون در شهرهایی همچون کردستان، شیراز، تهران و اکثر دانشگاه های کشور نمایشگاه برگزار کرده‌ام. فروش نداریم، اما اگر سفارش بخواهند، انجام می‌دهم.

6. ساخت این مجموعه را از کی شروع کردید و آیا فقط مجسمه چوبی ساخته‌اید؟

رحمان‌زاده: ساخت این مجموعه را از 25 سال پیش آغاز کرده‌ام و کارهایم بیشتر چوبی است، اما با بتن و سنگ هم مجسمه ساخته‌ام.

7. ساخت هر مجسمه چقدر زمان می‌برد؟

رحمان‌زاده: ساخت هر مجسمه چوبی سه الی چهار روز وقت می‌برد.

8. پیگیر نمایشگاه دائمی نبودید؟

رحمان‌زاده: خودم زیاد پیگیری کرده‌ام و مسئولان هم قول داده‌اند که یک جایی را برای نمایشگاه مردم‌شناسی در اختیارم قرار دهند، اما تاکنون خبری نشده است. دوست دارم جایی در کشور این آثار را به صورت ثابت به نمایش بگذارم که پیشانیگاه باشد تا همه ببیند. خارجی‌ها در برج میلاد تهران از این نمایشگاه استقبال می کردند و سئوالهای زیادی از این مجموعه داشتند و برایشان جالب بود.

9. خواسته شما از مسئولان چیست؟

رحمان‌زاده: با تمام شدن این نمایشگاه تا نمایشگاه بعدی باید مجسمه‌ها را در کارتن بچینم؛ حیف است که چنین مجموعه‌ای نادیده بماند. مطمئن هستم که اگر به صورت موزه دائم دایر باشد در ایران دیدنی می‌شود. تنها آرزویم این است که یک گوشه‌ای از کشور برای این موزه در اختیارم قرار دهند تا تمام آثارم را به نمایش بگذارم.

بر اساس گزارش فارس، در این نمایشگاه که فرهنگ بومی مردم منطقه کردنشین را به تصویر کشیده است، صحنه‌ای از جنایت هولناک بمباران شیمیایی حلبچه، آیین دعای باران با نام «بوکه بارانه» یا «عروس باران» و... به نمایش گذاشته شده است.

انتهای پیام/2700/ش40/ض1002

خواندن 6701 دفعه

نظر دادن

از پر شدن تمامی موارد الزامی ستاره‌دار (*) اطمینان حاصل کنید. کد HTML مجاز نیست.