این روزها شهرک‌های صنعتی کرمانشاه دل سوختن دارد. به جای بیرون آمدن دود از دودکش کارخانه‌‌ها و صنایع، رفت و آمد و شیفت عوض کردن کارگرها، صدای بلند موتور و دستگاه‌ها و ... فقط با سوله‌‎های متروکی مواجه‌ایم که خاک می‌خورند.

نه یک کارخانه و دو شرکت و چند مجتمع، امروز بخش قابل توجهی از صنایع و کارخانه‌های کرمانشاه طی چند سال اخیر به دلیل مشکلات مالی، بدهی‌ بانکی، نبود سرمایه درگردش، حمایت نشدن، تحریم، تورم و ... تعطیل‌اند و یا با نیمه ظرفیت کار می‌کنند.

و این برای استانی که عدد اشتغال و سرمایه‌گذاری صنعتی کوچکی دارد و درصد بیکاری بزرگ، یک فاجعه است.

هر کارخانه و واحد صنعتی در چنین استانی که سال‌ها به بهانه جنگ و مرزی بودن حمایت نشد از یک چاه نفت با ارزش‌تر است. هم صادرات و ارزآوری دارد، هم شغل ایجاد می‌کند، هم مردم را ثروتمند می‌کند و هم به کل کشور نشان می‌دهد که در شهر مرزی هم می شود سرمایه‌گذاری کرد.

همین صادرات و کارگر صنعتی کمی هم که داریم مدیون چند کارخانه سیمان و پتروشیمی هستیم که صنعت کرمانشاه را سرپا نگه داشته‌اند.

اگر صنایع جدید احداث نمی‌شود، حداقل آنهایی که از گذشته داریم و خاک می‌خورند را فعال کنیم، کارخانه‌های بزرگی که بعضی از آنها در خاورمیانه هم نظیر ندارند، اما خاک می‌خورند.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)منطقه کرمانشاه، "اسید سیتریک" کرمانشاه از جمله این کارخانه‌هاست. صنعت بزرگی که در خاورمیانه نظیر نداشت و حالا خاک می‌خورد.

کارخانه‌ای که سال 86 شرکت "کیمیای غرب گستر" تابلوی آن را در شهرک صنعتی فرامان بالا برد، قرار شد 250 کارگر را سر کار ببرد.

آن سال‌ها 60 میلیارد تومان عدد بسیار بزرگی بود که صرف کارخانه اسید سیتریک شد، 60 میلیارد تومان صرفش شد که سالانه 12 هزار تن اسیدسیتریک تولید کند، نیاز کرمانشاه را که هیچ، نیاز کشور را تامین کند و بعد اضافه تولید به خارج از کشور صادر شود.

چندماهی خوب کار کرد تا پای اسید سیتریک‌های چینی به بازار باز شد، بی‌کیفیت، اما ارزان و کم‌کم نفس اسیدسیتریک کرمانشاه گرفته شد و آخرش هم این بلای جان چینی کار خود را کرد و اسید سیتریک کرمانشاه بعد از چندماه کار تعطیل شد و کارگرهایش بیکار.

حالا خیلی سال است که 60 میلیارد تومان سرمایه بی‌استفاده گوشه شهرک صنعتی فرامان مانده، پول می‌دهیم و اسیدسیتریک‌های ارزان چینی وارد می‌کنیم.

اکنون چندوقتی است در کرمانشاه صحبت از فعال کردن واحدهای نیمه‌فعال و تعطیل می‌شنویم و گوش‌هامان تیز شده که ببینیم اسیدسیتریک کجای کار است.

آخرین خبرها را از رئیس سازمان صنعت، معدن و تجارت کرمانشاه باید گرفت. مهندس رضا رحیمی در گفت و گو با خبرنگار ایسنا منطقه کرمانشاه، از پیگیری‌هاخبر می‌دهد، از اینکه کار دارد به جاهای خوبی می‌رسد.

به گفته این مسئول با پیگیری‌های انجام شده می‌توان تا اوایل سال 1394 به بازگشایی مجدد کارخانه اسیدسیتریک کرمانشاه امیدوار بود.

وی با اشاره به اینکه احداث اسیدسیتریک کرمانشاه از سال 77 یا 78 توسط شرکت پتروشیمی کرمانشاه پیگیری شد، ادامه داد: هدف از راه‌اندازی این کارخانه استفاده از ضایعات کارخانه قند و شکر برای تولید اسیدسیتریک با کیفیت مورد نیاز کشور بود.

رئیس سازمان صنعت، معدن و تجارت استان کرمانشاه با بیان اینکه از بهترین تجهیزات روز برای احداث اسیدسیتریک استفاده شد، عنوان کرد: در آن زمان سرمایه‌گذاری زیاید بریا احداث این واحد انجام شد.

رحیمی اضافه کرد: این کارخانه یک زیرساخت خوب برای اشتغال استان و تولید اسیدسیتریک باکیفیت مورد نیاز کشور بود که آغاز به کارکرد.

وی یادآوری کرد: این کارخانه مدتی خوب کار کرد، اما متاسفانه با ورود بی‌رویه کالای خارجی و خصوصا چینی، مشکلات مدیریتی و ... سرپا نماند و هم اکنون بیش از پنج سال است که از تعطیلی آن می‌گذرد.

رئیس سازمان صنعت، معدن و تجارت استان کرمانشاه با اشاره به پیگیری‌های اخیر برای بازگشایی کارخانه اسیدسیتریک کرمانشاه، تصریح کرد: وضعیت مدیریت این واحد تعیین تکلیف شد و جلسات متعددی نیز با بانک و شرکت سرمایه‌گذاری وابسته به شستا داشتیم.

رحیمی همچنین از بازسازی و تعمیرات اساسی تجهیزات کارخانه خبر داد.

وی با بیان اینکه باید واردات اسیدسیتریک هم ساماندهی شود تا توجیه اقتصادی این واحد معنا پیدا کند، ادامه داد: افزایش تعرفه واردات اسیدسیتریک نیز پیگیری شد.

به گفته این مسئول علاوه بر افزایش تعرفه واردات، بحث قاچاق هم باید مدیریت شود تا اسیدسیتریک کرمانشاه که یک محصول با کیفیت است، توان رقابت داشته باشد.

رحیمی ابراز امیدواری کرد با راه‌اندازی مجدد اسیدسیتریک کرمانشاه، این محصول بر اساس استانداردها در داخل کشور تولید شود و بیش از صد نفر نیز دوباره سر کار بروند.

---- اسید سیتریک کرمانشاه می‌تواند یک واحد صنعتی بزرگ و معروف حتی در دنیا شود. همین واحدهای نیمه تعطیل را فعال کنیم کرمانشاه هم حسابی برای خودش شهری صنعتی می‌شود و آنقدر از نرخ بالای بیکاری نمی‎‌نالیم.

واحدهای صنعتی را فعال نکنیم باید تا وقتی که داریم نان نفتمان را بخوریم، بعد نمی‌توانیم هر لحظه که خواستیم اراده کنیم و در چاه‌های نفت را ببندیم.