اين خبرگزاري روز جمعه نوشت: هفته گذشته مديران شركت هاي نفتي آمريكا اعلام كردند كه قصد دارند با بيژن زنگنه، وزير نفت ايران، در سازمان ملل متحد ديدار كنند.
زنگنه كه قصد داشت همراه حسن روحاني، رييس جمهوري ايران، به نيويورك سفر كند، در آخرين لحظه از اين سفر منصرف شد.
از زمان انقلاب ايران در سال ۱۹۷۹ به اين سو، شركت هاي آمريكايي كونوكو، شورون، اگزان موبيل و آناداركو، به گونه هاي مختلف علاقه خود به سرمايه گذاري در نفت ايران را ابراز كرده اند.
اما شركت هاي آمريكايي در سال هاي گذشته با رويكردي محتاطانه به سوي ايران قدم برداشته بودند و در نتيجه شاهد پيشي گرفتن شركت هاي اروپايي، مانند رويال داچ شل و توتال در بازار ايران بودند. ايران بزرگترين ذخاير گاز و چهارمين ذخاير نفت جهان را دارد.
در سال ۱۹۹۵، شركت آمريكايي كونوكو براي توسعه ميدان نفتي سيري با ايران قراردادي امضا كرد، اما دولت بيل كلينتون، اين شركت را از همكاري با ايران برحذر داشت. پس از اين تحريم بود كه قرارداد به شركت فرانسوي توتال رسيد.
در اوايل دهه ۲۰۰۰ ميلادي هم شركت هاي آمريكايي شورون و كونوكو براي سرمايه گذاري در ميدان بزرگ نفتي آزادگان و ميدان بزرگ گازي پارس جنوبي ابزار علاقه كردند.
اما پس از آن كه جرج بوش، رييس جمهوري پيشين آمريكا، در سال ۲۰۰۲ ايران را محور شرارت ناميد، شركت هاي نفتي آمريكايي هم از سرمايه گذاري در ايران نااميد شدند و به كشور همسايه، عراق، روي آوردند.
دولت آمريكا تلاش كرد، شركت هاي بزرگ اروپايي را هم از فعاليت در ايران باز دارد. اما اين تلاش ها چندان موثر نبود. در واقع، يكي از دستاوردهاي دوره پيش مديريت زنگنه در وزارت نفت اين بود كه او توانست پاي توتال، شل و شركت ايتاليايي اني را به ايران باز كند.
كارشناسان معتقدند، پيشرفت احتمالي در ارتباط شركت هاي نفتي غربي با ايران آهسته خواهد بود. اما تجربه هاي پيشين نشان مي دهد كه در صورت بازگشت، احتمالا شل و كونوكو از موقعيت بهتري برخوردار مي شوند.
شورون، كونوكو، استات اويل، لوك اويل و گازپروم نيز به دنبال يافتن جايگاهي خواهند بود.